Hapo zamani za kale, kulikuwa na kobe aliyekuwa mtulivu na mwenye tabasamu kila wakati. Alikuwa akiishi karibu na bwawa katikati ya msitu mkubwa. Ingawa kobe aliridhika na maisha yake ya kutembea taratibu, moyoni mwake alikuwa na ndoto moja kubwa – kupaa angani kama ndege.
“Kama ningekuwa na mabawa, ningechunguza ulimwengu mzima kutoka juu!” Kobe alisema siku moja huku akiwatazama ndege wakiruka kwa urahisi kwenye anga ya buluu.
Ndege walimpenda kobe kwa sababu ya tabia yake ya upole na ushirikiano wake mzuri. Siku moja, tai, ambaye alikuwa kiongozi wa ndege wa msitu, aliwaita ndege wote kwenye mkutano wa dharura.
“Marafiki zangu,” tai alianza kwa sauti nzito, “rafiki yetu mpendwa kobe ana ndoto ya kupaa angani. Najua hatuwezi kumpa mabawa ya kweli, lakini tunaweza kumsaidia. Je, mko tayari kutoa manyoya yenu ili tumtengenezee mabawa?”
Ndege wote walikubali kwa shangwe. Waliamua kila mmoja atoe manyoya machache yasiyomhitaji, na kwa pamoja walitengeneza mabawa mazuri ya rangi mbalimbali kwa ajili ya kobe.
Siku ya sherehe ilifika, na ndege walimvalisha kobe mabawa hayo mapya. Kobe alitabasamu kwa furaha huku akisema, “Ninashukuru sana, marafiki zangu! Hii ni ndoto yangu ya maisha, na nyinyi mmeifanya kuwa kweli.”
Tai alimpa maelekezo: “Unapokuwa angani, kumbuka kupumzika mara kwa mara. Kupaa siyo kazi rahisi.”
Kobe alipiga mabawa yake mara moja, kisha mara mbili, na ghafla alikuwapo hewani! Aliruka juu ya miti, akitazama dunia kwa mtazamo mpya kabisa. “Ni ajabu sana hapa juu! Nimebarikiwa kuwa na marafiki wa aina yenu,” alifikiria.
Hata hivyo, kobe alipokuwa akifurahia uzuri wa anga, alisahau ushauri wa tai. Alizidi kuruka juu, akacheka, na hata kusahau kupumzika. Saa zilivyopita, alihisi mwili wake ukiwa mzito, lakini bado hakutaka kushuka.
Hatimaye, uchovu ulimlemea. Macho yake yakaanza kufunga polepole, na kabla ya kufahamu, alikuwa amesinzia. Kobe akaanza kushuka kwa kasi kutoka angani, mabawa yake yakiwa hayana nguvu tena.
“Ahhh!” aliita kwa hofu huku akibingirika kwa mteremko mkali. Mabawa yake yaliyokuwa mazuri yakaanza kutoka moja baada ya lingine, yakitawanyika kwenye nyasi.
Alipofika chini, kobe alitulia kwa muda akihisi uchungu mwilini lakini bado akiwa hai. Ndege walikusanyika haraka kumsaidia.
“Rafiki yetu mpendwa, ulisahau kupumzika kama tulivyokuambia,” tai alisema kwa huruma.
Kobe alitabasamu licha ya maumivu yake. “Ni kweli. Nilivutwa sana na furaha ya kupaa, nikasahau mwili wangu una mipaka. Lakini hata hivyo, nimefurahia sana ndoto yangu kutimia. Asanteni sana kwa kunipa nafasi hii ya kipekee.”
Ndege walimhudumia kobe hadi akapona kabisa. Ingawa hakuwa na mabawa tena, hakuwa na majuto. Alibaki na hadithi ya kusisimua ya ndoto yake, na kila mara alipowaambia wanyama wengine kuhusu safari yake angani, walimsikiliza kwa mshangao na shauku.
Kutoka siku hiyo, kobe alijifunza thamani ya kupumzika na kuheshimu mipaka ya mwili wake. Na ndege walizidi kumpenda zaidi kwa roho yake ya shukrani na uthubutu wa kufuata ndoto zake.