Kijiji cha Msituni kilikuwa mahali pazuri pa kuishi. Mandhari yake ya kuvutia, mto wenye maji safi, na malisho ya kijani kibichi vilifanya kuwa bora kwa wakazi na mifugo. Lakini, amani hiyo ilivurugwa na nyati mkali aliyekuwa tishio kubwa. Nyati huyo hakuwa wa kawaida; alikuwa na nguvu nyingi na tabia ya kushambulia yeyote aliyemkaribia. Wakazi walihama maeneo yao ya malisho, wakiacha mifugo ikitaabika kwa njaa.
Kipaji, kijana mwenye umri wa miaka kumi na tano, alikuwa maarufu kwa ujasiri wake. Alikuwa amejifunza kutumia mshale na upinde kutoka kwa babu yake, lakini bado hakuwa amekutana na changamoto kubwa kama hii. Marafiki zake, Mosi, Pili, na Juma, walimshawishi waende msituni kuburudika.
“Tutakutana mtoni, lakini ni lazima nifanye doria karibu na malisho,” Kipaji alisema.
Marafiki zake walimtazama kwa dharau. “Wewe ni mchoyo wa raha,” alisema Mosi, huku wakiingia ndani zaidi ya msitu.
Lakini hawakuwa na nia njema. Wakiwa na wivu kwa umaarufu wa Kipaji kijijini, waliamua kumwacha ili apotee msituni. Walipofika sehemu iliyokuwa na miti minene, walimtoroka kwa siri.
Kipaji alipoangalia nyuma, hakuwaona marafiki zake. Aligundua ameachwa peke yake. Alihisi hofu, lakini hakuacha kuendelea. Alianza kusikia sauti ya ardhi ikitikisika na kuona vumbi likiinuka kutoka mbali. Hapo, alitambua kwamba nyati alikuwa njiani akimwelekea kwa hasira.
Moyo wa Kipaji ulianza kupiga kwa kasi. Hakuwa na mahali pa kujificha. Nyati alimsogelea kwa kasi, miguu yake ikitumbukiza ardhi kwa kishindo. Kipaji alijaribu kufikiria haraka. Alikumbuka mafunzo ya babu yake: “Hofu ni adui wa umakini. Lazima utulie ili kulenga shabaha.”
Akiwa anatetemeka, Kipaji alivuta mshale wake wa kwanza na kulenga. Alijitahidi kuzuia mikono yake isiitetemeke. Nyati alipokuwa hatua chache tu kutoka kwake, alifyatua mshale. Ulimgonga begani, lakini haukutosha kumzuia. Nyati alitoa kishindo kikali na kuendelea kumkimbilia.
Kipaji, sasa akiwa amepata ujasiri kidogo, alivuta mshale wa pili, akalenga sehemu ya shingo ya nyati. Kwa umakini mkubwa, alifyatua mshale ambao ulipenya shingoni mwa mnyama huyo mkali. Nyati alisimama ghafla, akayumba na kuanguka chini kwa kishindo.
Kwa muda mfupi, Kipaji alisimama pale, machozi yakimtiririka kwa mchanganyiko wa hofu na furaha. Alikuwa amemwangusha nyati aliyekuwa tishio kubwa kijijini. Shangwe za ghafla zilivuruga ukimya wa msitu. Kipaji alipogeuka, aliona wakazi wa kijiji wakimkaribia kwa shangwe na kelele.
“Kumbe ulikuwa hapa?” Mmoja wao aliuliza, huku akimtazama kwa mshangao.
Marafiki zake, ambao walivutwa na kelele hizo, walikuja mbio wakidhani ni burudani ya kawaida. Waliposimama na kuona nyati akiwa amelala chini, walipigwa na bumbuazi. Wakazi walipoelezwa jinsi Kipaji alivyojinasua peke yake, walimpongeza kwa shangwe kubwa.
“Hakika, wewe ni shujaa wa kweli,” alisema kiongozi wa kijiji.
Marafiki zake walitazamana kwa aibu, wakitambua kwamba hila zao za kumtenga Kipaji zilimfanya awe shujaa wa siku. Kipaji, akiwa mnyenyekevu, alisema, “Sote tunaweza kuwa mashujaa ikiwa tutaweka hofu pembeni na kujiamini.”
Kijiji kilirejea hali ya amani, na Kipaji aliheshimiwa kama mfano wa ujasiri na busara. Marafiki zake waliapa kubadilika na kuwa waaminifu. Kutoka siku hiyo, jina la Kipaji lilisimama kama ishara ya shujaa wa kweli wa Msituni.