Siku moja, bustani tulivu iliyojaa miti mirefu na majani mazuri ilianza kupoteza uzuri wake. Miti mingi ilianza kuanguka moja baada ya nyingine, si kwa nguvu za upepo mkali wala kwa umri, bali kwa mapanga ya binadamu waliokuwa wakisaka mbao na nafasi ya kupanua mashamba yao.
Katikati ya bustani hii waliishi tumbili watatu: Kaka Mkubwa, Ndogo na Mwepesi. Walikuwa marafiki wa karibu na walipenda kurukaruka kwenye miti, wakicheza na kufurahia kivuli cha majani. Lakini hali ilibadilika haraka.
“Miti yetu yote imekatwa!” Ndogo alisema kwa huzuni, akitazama matawi yaliyotapakaa chini. “Tutakaa wapi sasa? Hakuna kivuli, hakuna usalama!”
Mwepesi, aliyekuwa mchangamfu zaidi kati yao, alisema, “Hali ni mbaya zaidi. Bila miti, hata maadui zetu kama chui wanaweza kutuona kwa urahisi. Hakuna mahali pa kujificha!”
Kaka Mkubwa, ambaye kila mara alichukua jukumu la kuwaongoza, alisema, “Hatuwezi kukaa hapa. Lazima tutafute mahali salama, hata kama ni karibu na binadamu.”
Kwa hivyo, waliondoka bustani yao iliyoharibiwa na kuelekea kijiji kilichokuwa karibu. Huko walipata nafasi kwenye mabanda ya binadamu, wakijaribu kujificha kwenye mapaa na vichaka vidogo vilivyobaki. Lakini maisha hayakuwa rahisi.
Binadamu walianza kulalamika, “Hawa tumbili wanatuletea shida! Wanakula mazao yetu, wanaharibu nyumba zetu, na wanapiga kelele usiku.”
Siku moja, bwana mmoja mwenye busara aliketi chini na kuanza kufikiria. “Kwa nini hawa tumbili wapo hapa? Bustani yao ilikuwa nzuri zamani. Inaonekana tuliharibu mazingira yao. Labda tukirudisha miti, watarudi huko na kuacha kijiji chetu kwa amani.”
Wazo hili lilienea haraka kijijini. Wakaamua kuchukua hatua. Binadamu walikusanyika na kuanza kupanda miti upya kwenye bustani ya tumbili. Walileta miche ya miti, wakachimba mashimo, na kumwagilia maji kila siku.
Tumbili walipoona kinachoendelea, walifurahi sana. Waliketi juu ya miamba wakiangalia, wakijadili jinsi maisha yao yangerudi kuwa mazuri. “Kaka Mkubwa, unaona wanachofanya? Wanatupandia miti!” Ndogo alisema kwa furaha.
“Ndiyo,” Kaka Mkubwa alisema huku akitabasamu. “Hii inaonyesha kwamba binadamu wanaweza kujifunza na kurekebisha makosa yao.”
Mwaka mmoja baadaye, bustani ilikuwa imerudi kuwa ya kijani kibichi, ikijaa miti mipya yenye majani yanayong’aa. Tumbili walirudi nyumbani kwao, wakiruka kutoka tawi moja hadi jingine huku wakiimba kwa furaha. Wanyama wengine pia walirudi: ndege walitengeneza viota vyao, paa walikimbia kwa furaha, na hata chui walitulia kivulini wakifurahia uzuri wa mazingira mapya.
Binadamu nao walifurahi kuona bustani imerudi kuwa mahali pa amani na uzuri. Walijifunza kwamba kuheshimu mazingira si tu kunawanufaisha wanyama, bali pia wanadamu wenyewe.
Kwa mara nyingine, bustani ikawa ya furaha kwa wote waliokuwa wakiishi humo.