Samaki akilia machozi yabaki baharini

samaki machozi samaki machozi
 

Katika kijiji cha Pwani ya Matembezi, aliishi mzee mmoja aliyejulikana kwa jina la Mzee Kasumba. Alikuwa mvuvi hodari tangu ujana wake. Alipoingia baharini na mtumbwi wake, kila mara alirudi akiwa na mzigo mzito wa samaki, wakazi wa kijiji wakamwita “Mzee wa bahari.”

Lakini kadri miaka ilivyopita, Mzee Kasumba alianza kuona mabadiliko ya ajabu baharini. Kila alipovua, mtumbwi wake haukujawa kama awali. Aliona taka zikielea kwenye maji; chupa za plastiki, mifuko, na uchafu mwingine. Lakini cha kushangaza zaidi, mara kwa mara alikuta samaki wamekufa, wakielea juu ya maji au kutupwa na mawimbi ufuoni.

Siku moja, alikuta samaki mkubwa ufuoni. Alikuwa na majeraha mwilini na macho yake yalionekana kana kwamba alikuwa akilia. Mzee Kasumba alijawa huzuni. Alijua kwamba bahari ilikuwa imeshindwa kuwalinda viumbe wake dhidi ya uchafu unaotupwa na wanadamu.

Mzee Kasumba aliporudi kijijini, alikusanya vijana na wazee wa kijiji. “Jamani, bahari hii ndiyo mama yetu. Inatulisha, inatulea, lakini sasa inalia. Uchafu wetu unaua viumbe wake. Samaki hawa wanapolia machozi yao hubaki baharini. Je, hatuwezi kufanya lolote?”

Wakazi wa kijiji waliona haya. Walianza kampeni ya kusafisha bahari. Walikusanya taka zilizokuwa zikitupwa ovyo, walifundisha watoto wao umuhimu wa mazingira safi, na hata kuanzisha sheria kali za kupiga marufuku utupaji taka baharini.

Miaka michache baadaye, bahari ilianza kuonyesha shukrani. Samaki walirudi kwa wingi, maji yakawa safi, na kijiji cha Matembezi kikawa maarufu kwa wavuvi na watalii waliokuja kujionea uzuri wa bahari iliyo hai tena.

Mzee Kasumba alipokuwa akitazama bahari jioni moja, alitabasamu na kusema, “Samaki wakilia machozi yabaki baharini, lakini sisi tunaweza kuyafuta kwa matendo yetu.”

Na hivyo, hekima ya mzee huyu iliokoa bahari na vizazi vilivyonufaika nayo.

Funzo: Mazingira ni urithi wa thamani, tunapaswa kuyaheshimu na kuyatunza ili kuepusha majuto ya baadaye.