Hana mikono lakini amejenga

ndege na nyumba yake

Jua lilikuwa linazama taratibu, likipaka anga rangi za dhahabu na waridi. Sitawa, msichana mdogo mwenye akili nyingi lakini aliyelemewa na mawazo, alikuwa akitembea kwa unyonge akielekea nyumbani kutoka shule. Machozi yalikuwa yanamtiririka mashavuni mwake, na mikono yake ilikuwa ikishika begi kwa nguvu kama ili kuficha huzuni yake.

Njiani, alikutana na Mama Rehema, jirani mwenye moyo wa upendo na hekima ya kipekee. Mama Rehema alikuwa akikusanya kuni kwa ajili ya moto wa jioni. Aliposimama kumtazama Sitawa, aliona wazi kuwa msichana huyo alikuwa na mzigo mkubwa moyoni.

“Sitawa, mwanangu, mbona unalia?” Mama Rehema aliuliza kwa sauti ya upole.

Sitawa alisimama, akifuta machozi yake kwa haraka, lakini huzuni haikuweza kufichika. “Mama Rehema,” alisema kwa sauti iliyovunjika, “masomo ni magumu sana. Nimejaribu kila kitu, lakini bado sifanyi vizuri darasani. Naona kama sitafaulu hata siku moja.”

Mama Rehema alitabasamu kwa upole, akasogea karibu na kumshika begani. Kisha akanyosha mkono wake kuelekea juu ya mti ulio karibu nao. “Angalia pale, Sitawa,” alisema, akimwonyesha ndege mdogo aliyekuwa akihangaika kubeba vijiti vidogo na majani.

Sitawa aliangalia kwa makini, macho yake yakiwa na maswali. “Ndege huyo anafanya nini, Mama Rehema?” aliuliza.

“Ndege huyo anajenga kiota chake,” Mama Rehema alijibu. “Hana mikono kama sisi, hana vifaa vya kifahari, lakini anatumia mdomo wake na uvumilivu wake kutengeneza makao ya familia yake. Anakumbwa na upepo, mvua, na changamoto nyingine, lakini bado hasimami. Sasa, mwanangu, unafikiri ni nini kinampa nguvu?”

Sitawa alifikiria kwa muda, kisha akajibu kwa sauti ya taratibu, “Labda ni kwa sababu anajua kiota hicho ni muhimu, na hawezi kukata tamaa.”

“Haswa!” Mama Rehema alisema kwa furaha. “Ndege huyu mdogo anatufundisha kwamba uvumilivu na juhudi bila kukata tamaa huzaa matunda. Masomo yako yanaweza kuwa magumu sasa, lakini kama utaendelea kujitahidi, polepole utafanikiwa. Kumbuka, hata ndege mdogo kama huyo anajenga kiota chake kwa ufanisi mkubwa, bila mikono.”

Maneno hayo ya hekima yalimpa Sitawa faraja na matumaini mapya. Alifuta machozi yake na kutabasamu kwa mara ya kwanza siku hiyo. “Asante, Mama Rehema,” alisema kwa sauti thabiti. “Nitakumbuka somo la ndege na nitajitahidi zaidi.”

Tangu siku hiyo, Sitawa alibadilika. Alijifunza kuwa magumu ya maisha ni sehemu ya safari, na alihitaji tu moyo wa kuendelea bila kukata tamaa. Kama ndege yule aliyemwona juu ya mti, Sitawa alianza kujenga kiota cha ndoto zake – hatua moja kwa wakati.