.
Palikuwa na shamba moja lenye wanyama wengi, lakini kati yao, paka na punda walikuwa marafiki wakubwa sana. Paka, mwenye tabia ya kifahari, mara zote alipenda kupanda mgongoni mwa punda, akijifanya kama mfalme anayebebwa kwenye kifaru. Punda, kwa upande wake, alifurahia urafiki huo wa kipekee, akimwona paka kama rafiki wa kweli anayepaswa kuheshimiwa.
Siku moja, walipokuwa wakipumzika chini ya mti mkubwa, paka alisema kwa sauti yenye majivuno, “Rafiki yangu Punda, maisha ya shambani yamenichosha. Hapa kila siku ni kazi ya kuwinda panya au kufukuza ndege. Na wewe kila mara unavuna mizigo mizito kwa ajili ya binadamu. Sijui ni kwa nini tunakubali hali hii!”
Punda akakubali kwa kichwa chake kikubwa, “Ni kweli, paka. Siku zetu ni za taabu. Lakini kuna mahali panaitwa mlimani. Wanasema huko hakuna masumbufu ya binadamu wala mizigo mizito. Kila kitu kiko safi na maisha ni rahisi.”
Paka macho yake yakang’aa kwa furaha, “Basi twende huko! Tujione dunia. Labda huko ndiko maisha ya kifalme yanapatikana.”
Wakaamua kuondoka siku iliyofuata alfajiri. Paka, kama kawaida, alipanda mgongoni mwa punda, akijigamba kuwa alikuwa na “usafiri wa kifahari.” Walitembea kwa saa nyingi, wakivuka mito na mashamba, wakipanda milima midogo kabla ya kufika kwenye mwinuko mkubwa.
Safari haikuwa rahisi. Walikumbana na miiba kwenye njia, upepo mkali, na hata mvua ya ghafla iliwapata wakiwa katikati ya njia. Punda, akiwa na nguvu, alibeba paka bila kulalamika. Lakini paka, aliyekuwa mwepesi wa kulalamika, alisema, “Rafiki yangu, milima hii ni mikali sana! Sijui tulidanganywa?”
Punda, akivumilia, alisema, “Tuvumilie, paka. Huenda mwishoni tukapata kile tulichokuwa tunakitafuta.”
Baada ya siku mbili za safari ngumu, hatimaye walifika kileleni mwa mlima. Walipoangalia chini, mandhari ya dunia ilikuwa ya kuvutia; mito iling’aa kama nyota za usiku, na misitu ilionekana kama mazulia ya kijani kibichi.
Lakini walipotazama karibu na wao, waligundua kuwa maisha mlimani hayakuwa rahisi kama walivyofikiria. Haukukuwa na chakula cha kutosha—hakuna majani kwa punda wala nyama kwa paka. Upepo ulikuwa mkali na baridi kiasi kwamba paka alijikunyata, akisema, “Rafiki yangu Punda, hapa hakuna hata nafasi ya kulala kwa raha! Hii siyo maisha ya kifalme niliyotarajia.”
Punda naye, akiwa amechoka, alisema, “Paka, hapa hakuna hata kijiji cha karibu. Tumekosea kufikiria kuwa maisha mlimani yangekuwa bora kuliko ya shambani.”
Kwa maelewano, waliamua kurudi nyumbani. Walishuka mlimani wakicheka kwa uchovu, wakikubaliana kuwa shamba lao, pamoja na changamoto zake, lilikuwa mahali bora.
Waliporudi, binadamu waliwashangaa na kusema, “Angalia, Paka na Punda! Walikwenda kutafuta maisha bora lakini sasa wamegundua kwamba nyumbani ni nyumbani.”
Paka na punda walitazamana na kutabasamu. Kutoka siku hiyo, walifurahia maisha yao ya shambani kwa upendo na kuridhika, wakitambua kuwa si kila kilicho mbali ni bora kuliko kile ulicho nacho.
Funzo: Maisha ya furaha mara nyingi hutokana na kuridhika na yale uliyonayo badala ya kutamani yasiyo na uhakika
