Zamani za kale, katika nyika kubwa iliyokuwa na wanyama wa kila aina, kulikuwa na kiangazi kikali. Jua lilichoma kila pembe ya nyika, na mito pamoja na vijito vilikauka. Wanyama walijikuta wakikabiliwa na ukame mkubwa, na matumaini ya kupata maji yalikuwa finyu.
Hapo awali, wanyama waliishi maisha ya kutowajali wenzao. Wale wenye nguvu, kama simba na chui, walitawala maeneo ya maji. Wakati wa kunywa, walikuwa wakiwafukuza wanyama wadogo na wanyonge. Hali hii ilisababisha chuki na mgawanyiko miongoni mwao.
Hata hivyo, kulikuwa na siri kubwa ambayo tumbili walikuwa nayo. Walijua mahali pa maji yaliyofichika, lakini hawakuwa tayari kushiriki siri hiyo na wengine. Waliona kuwa ni fursa yao ya kuwa salama na kuishi bila kutegemea wanyama wenye nguvu.
Katika hali hii ya dhiki, mzee kobe, ambaye alijulikana kwa hekima yake na subira, aliamua kuchukua hatua. Ingawa hakuwa na kasi katika kutembea, alijua mengi kutokana na uzoefu wa maisha yake marefu. Aliwakusanya wanyama wote na kusema, “Marafiki zangu, maisha yamejaa changamoto, lakini tumaini lipo. Nakumbuka palipo na ziwa lililojificha mbali na hapa. Kama tutashirikiana na kusaidiana, tutaweza kufika huko.”
Wanyama waliokuwa wameshakatishwa tamaa walimsikiliza mzee kobe kwa makini. Hata simba, ambaye mara zote alijiona kuwa mkuu, alinyenyekea mbele ya hekima ya kobe. Wote walikubaliana kufuata ushauri wa kobe na kuacha tofauti zao.
Safari ilianza. Mzee kobe aliongoza msafara wa wanyama. Walitembea kwa umoja, wakisaidiana njiani. Wale waliokuwa na nguvu walibeba wanyama wadogo, na wale waliokuwa wepesi waliharakisha kutafuta njia bora. Tumbili, wakiona mshikamano huu, walihisi aibu kwa ubinafsi wao na hatimaye waliamua kushiriki siri yao ya ziwa.
Baada ya safari ndefu na ya kuchosha, wanyama walifika kwenye ziwa lililokuwa limefichwa katikati ya miamba na miti mikubwa. Furaha ilijaa mioyoni mwao walipoona maji safi yaking’ara chini ya jua. Walikimbia kwa shangwe na kunywa maji kwa utulivu, kila mmoja akizingatia mahitaji ya mwenzake.
Mzee kobe aliwatazama kwa tabasamu la kuridhika. Alisema, “Umoja wenu ndio uliotuleta hapa. Tumaini na mshikamano ni nguzo za maisha. Mkijifunza kushirikiana, hamtapungukiwa kamwe.”
Tangu siku hiyo, wanyama wa nyika kubwa walibadilika. Walijifunza kuheshimiana na kushirikiana kwa umoja. Na mzee kobe, ingawa alikuwa mzee na mnyonge, alibaki kuwa mfano wa hekima na mshikamano kwa vizazi vijavyo.
I think there should be another part to this. Because what I get is this smogasbod of confusion.
salaamz,
Hii ni kutokana na ukweli kwamba kobe wanaweza kuishi kwa muda mrefu bila chakula au maji, na wanaweza pia kuelea kwenye ganda zao.
Kobe alikuwa na huzuni kwa sababu hakuweza kukimbia kwa kasi kama wanyama wengine. Aliweza tu kutembea mwendo wa babu mzee sana. Kobe alifikiria kwa muda kisha akasema, “Siwezi kukimbia haraka kwa sababu ganda langu ni zito sana. “
Siku moja sungura akamwambia fisi ‘tuanze kulima pamoja tutakua matajiri
‘Hapo umengonga ndipo. Tunaweza kupanda mamia mengi na tuuze mazao yake sokoni’, fisi alijibu.
‘Lakini tutapanda nini?’ aliuliza sungura.
Kobe mjanja, baada ya kupata ahadi ya mfalme ya kutoa chochote atakachohitaji ili kukamilisha kazi hiyo, anaomba muda wa kufikiria tatizo hilo. Hatimaye sungura huyo anamcharaza mfalme katika mchezo wake mwenyewe; mfalme anafurahishwa sana hivi kwamba anamtangaza kobe kuwa sawa naye kwa werevu.
Kwa muda wa saa kumi na mbili, wanyama hao wawili walikuwa wamenaswa pamoja katika bafu dogo, huku mbwa akiwa amekaa kwenye kona moja na chui katika nyingine.