Ngoma ya Mzee Mandevu
Zamani za kale, katika kijiji kidogo kilichozungukwa na misitu minene na nyasi ndefu, aliishi mzee mmoja aliyeitwa Mzee Mandevu. Alikuwa na ndevu ndefu zilizojaa hekima, na kila mtu kijijini alimheshimu kwa busara yake. Lakini jambo la kushangaza zaidi kuhusu Mzee Mandevu halikuwa ndevu zake, bali ni ngoma yake ya ajabu. Ngoma hiyo ilikuwa ya kipekee, na kila mtu aliyesikia midundo yake alihisi kitu cha ajabu ndani ya moyo wake.
Siku moja, taharuki ilitanda kijijini. Wanyama wa porini—ndovu, chui, tumbili na wengine—walikuwa wamevamia mashamba na makazi ya wanakijiji. Hofu ilienea kama moto nyikani, na watu walikimbia huku na kule wakitafuta namna ya kujilinda. Wanaume walijikusanya na silaha zao, wakijitayarisha kwa mapambano makali.
Lakini kabla ya mtu yeyote kuchukua hatua, Mzee Mandevu alitokeza mbele ya halaiki ya wanakijiji akiwa hana silaha yoyote—isipokuwa ngoma yake.
“Mzee! Unataka kufanya nini?” waliuliza kwa mshangao.
Mzee Mandevu hakusema neno. Alifumba macho, akapumua kwa kina, kisha akaanza kupiga ngoma yake. Midundo yake ilikuwa tulivu mwanzoni, lakini polepole ikawa yenye nguvu, ikizagaa angani kama upepo mwanana wa asubuhi.
Kitu cha ajabu kilianza kutokea! Mbuzi wa kijiji waliinua vichwa vyao na kuanza kuruka-ruka kwa furaha. Ng’ombe walitikisa vichwa vyao kwa miondoko. Na ajabu zaidi, ndovu waliokuwa wakiharibu mashamba walilegeza masikio na kuanza kusogeza miguu kwa maringo. Chui waliokuwa na macho makali ya njaa wakaanza kuzungusha mikia yao kwa mwendo wa taratibu. Tumbili walioshika matunda tayari kwa vita waliyaacha na kuanza kupiga makofi kwa furaha.
Wanadamu na wanyama walijikuta wakicheza pamoja, bila woga wala uadui. Kijiji kilitawaliwa na vicheko, nderemo, na furaha. Kwa muda wa usiku mzima, hakuna aliyefikiria mapigano, bali walicheza na kuimba kwa umoja na upendo.
Hatimaye, alfajiri ilipokaribia, wanyama wa porini walirudi msituni bila madhara yoyote. Waliuaga mji kwa sauti za furaha, kana kwamba walikuwa wameelewa kuwa kijiji hicho si adui yao, bali marafiki zao. Wanakijiji walimkimbilia Mzee Mandevu na kumuinua juu kwa shangwe.
“Tangu leo, hatutaishi kwa hofu bali kwa amani na urafiki na viumbe wote!” alisema Mzee Mandevu huku akitabasamu.
Na kweli, tangu siku hiyo, kijiji hakikuvamiwa tena na wanyama wa porini. Kila mmoja alikumbuka siri ya ngoma ya ajabu—ngoma iliyoweza kuunganisha wote kwa sauti ya amani na upendo.
MWISHO.
